Ondanks de alomtegenwoordigheid van oorlog voelt het in westerse landen vaak ongepast om erover te praten. Is dat wel legitiem, wanneer we zelf leven in vrede? De eetbui of de vermoeidheid van Mars is een ritmisch en beeldend pleidooi om te blijven praten over oorlog. Omdat misschien alleen verhalen ons kunnen herinneren aan onze menselijkheid.

Oorlogsgodheid Mars laat zijn onstilbare, schijnbaar almaar toenemende honger razen. Al de rest moet wijken.

Ondanks de toenemende alomtegenwoordigheid van oorlog, voelt het in westerse landen vaak ongepast om erover te praten, zelfs bijna obsceen. Is het legitiem om te praten over oorlog, wanneer we zelf leven in een land waar vrede heerst? En wat kunnen wij er nu eigenlijk aan doen?

De eetbui of de vermoeidheid van Mars werpt een intertekstuele kijk op onze beeldvorming rond oorlog. Het is een ritmisch en beeldend pleidooi om te blijven praten over en luisteren naar oorlogsverhalen. Samen met de Tartaren onderzoekt Roberta Santucci welke impact grootschalige catastrofes hebben op de private sfeer van een mensenleven. Ze botsen daarbij op verhalen die ons herinneren aan onze menselijkheid. Ze zoeken woorden die ons verbinden. Kunnen liefde en compassie de honger van Mars stillen?